Żeby brać, trzeba włożyć

Ona i on. Jak dwa puzzle z 1000 kawałków układanki. Akurat te dwa, które do siebie pasują. Wszystko miałoby sens. Boczni obserwatorzy od ręki połączyliby ich w parę. Tak bardzo zgraną. Ale żeby się zgrać, to trzeba ćwiczyć. Żeby puzzle się dopasowały to trzeba je do siebie przyłożyć. A żeby to zrobić, trzeba włożyć w to trochę wysiłku. Czasem trochę więcej, niż tylko trochę.

Żeby roślina urosła, trzeba ją podlewać. Żeby ciasto urosło, trzeba je ugniatać. Żeby zrobić kaloryfer, trzeba ćwiczyć. Pokazywanie ludziom rozpikselowanego zdjęcia i wmawianie, że to Ty, nie zrobi z Ciebie gwiazdy fitnessu. Poza tym trochę szacunku do ludzi, kto Ci uwierzy.

Mamy czasy biegu, sukcesu, dążenia do celu. Podążamy wytyczoną ścieżką, zdobywamy, pokonujemy trudności, przeskakujemy kolejne szczeble. Gdzieś tam, bliżej lub dalej jest to coś, do czego dążymy.

Skupienie, cel, pal. Zdobyłeś. Idziesz więc po następną nagrodę.

źródło

Po drodze mijasz ludzi. Wiesz, że są Ci potrzebni. Nie jesteś przecież samotnikiem. Wcale ich nie wyzyskujesz na swojej drodze. Często są odskocznią od walki, dobrym dodatkiem do Twojej gonitwy. Tyle że  coraz częściej traktujesz ich jako tę łatwiejszą część życia.

Przyjemność, która nie wymaga większego wysiłki.

Jest, kiedy chcesz odpocząć. Kiedy potrzebujesz się wygadać, wyżalić, wypłakać. Kiedy chcesz pochwalić się swoim sukcesem.

Ludzie potrzebują czasu, uwagi. Nie są tylko dodatkiem, ozdobnikiem do Twojej listy rzeczy do zaliczenia. Żeby brać coś z relacji, trzeba włożyć w nią coś od siebie. Przyjaźni nie zbudujesz na jednej imprezie w miesiącu, czy kawie raz na dwa tygodnie. Na przelotnej rozmowie na czacie i telefonie w czasie stania w korku. Rozmowa to nie tylko wymiana ostatnich problemów i licytacja sukcesami. A między jednym, a drugim kilka plotek.

Nie zdobędziesz miłości strojąc się na spotkanie. Pokazując się zawsze od perfekcyjnej strony. Stawiając kawę, piwo, czy kino. Prezentując swoje sukcesy. Możesz imponować, ale co z tego?

Gubimy gdzieś nasze zdolności komunikacji. Umiejętność tworzenia głębokiej relacji.Życie jest za krótkie na powierzchowne znajomości, które nic nie wnoszą. Nie doceniamy często tych wartościowych. Dajemy się omamić tym, którzy potrzebują tylko uwagi i uwielbienia. Podsycania w nich poczucia własnej wartości. Unikamy większego wysiłku, którego wymaga budowanie relacji. Chcemy łatwiej, prościej, szybciej. Najlepiej bez wyjścia z domu, w przerwie między obowiązkami.

Dlaczego?