Jestem sobą

Hej. Jestem Daria.

Jestem 18-letnią kobietą. Każdego dnia odkrywam, że należeć do płci pięknej nie jest łatwo, ale w życiu bym się nie zamieniła z żadnym mężczyzną. Bo ja uwielbiam być kobietą. Lubię czasem być niezdecydowana. Miewam humory. Lepsze, gorsze. Staram się, żeby te lepsze przeważały.

Jeśli potraficie dobrze czytać między wierszami, to tak naprawdę wiecie już o mnie całkiem sporo.
Jeśli znacie mnie osobiście, to wcale nie znaczy, że znacie mnie dobrze. Bo wiele rzeczy ukrywam.

Gdyby parę lat temu, ba rok temu ktoś mi powiedział, jak dziś będzie wyglądać moje życie to chyba bym go wyśmiała. Naprawdę. A na pewno bym nie uwierzyła.
Bo wszystko się zmienia i to w tempie, które czasem trochę mnie przeraża

Z zakompleksionej, naburmuszonej kujonki (niech Wam będzie, wredni koledzy z podstawówki), która wiecznie była obrażona na cały świat i uważała, że wszyscy inni są źli zmieniłam się w tę osobę, którą jestem dziś.

Rzuciłam się na głęboką wodę. Podjęłam się wyzwanie, które okazało się milowym krokiem w moim życiu. Dołączyć do organizacji w której nikogo nie znam? Sama? I to jeszcze bez jakichkolwiek umiejętności, czy wiedzy? Ja?! A jednak. Pewnego grudniowego poranka wsiadłam do busa (sama) i wyruszyłam do Cieszyna (obcego miasta) na spotkanie z ludźmi, których w życiu nie widziałam na oczy. Przy okazji zepsułam telefon, naprawiłam go (jeszcze w Cieszynie) i poznałam wspaniałe osoby, które odegrały i nadal odgrywają ważną rolę w moim życiu. A potem zostałam Panią Wiceprezes, która dokucza szefowi, czyta jego wypociny yyy znaczy się dokumenty i wraz z drugą Panią Wiceprezes robi za 5 facetów.

Otworzyłam się na nowych ludzi, pokonałam wiele barier, uwierzyłam w swoje możliwości i nakreśliłam zarys przyszłości.

Byłam w związku, który zmienił moje postrzeganie siebie, związków, mężczyzn, ambicji. Wszystkiego. Zakończyłam ten związek, wyciągając wiele lekcji na przyszłość. Jestem singielką, choć niektórych to dziwi. Nadal nie do końca rozumiem dlaczego. Ale wiem jedno – sobą trzeba być i samemu, i z kimś.

zdj. Paulina Różycka

Prawie rzuciłam taniec. Jak kawę kocham, było blisko. Miałam ochotę zamknąć ten rozdział i nigdy do niego nie wracać. A potem przyszedł zwrot o 180 stopni. Wróciłam na nowy tor. Z nową energią, nową miłością, nowym zapałem, nowymi celami. Nową inspiracją za którą podążam i która daje mi wiarę, że mogę.

Ludzie w moim życiu pojawiają się i znikają. A ja zaczęłam doceniać to, że w ogóle są. Że mogę się od nich czegoś uczyć, mogę podpatrywać, mogę się inspirować. Ludzie są dla mnie największą inspiracją.

Jestem tylko sobą. Wciąż szukam właściwych dróg. Wciąż staram się rozwijać. Korzystam z szans, które się pojawiają. Nawet jeśli potem ma się okazać, że to był niewypał i trzeba będzie się wycofać. Przynajmniej wiem, że spróbowałam.

Jestem sobą. Bywam marudna, bywam trudna w obsłudze. Potrzebuję cierpliwości i czułości, ale potrafię się odwdzięczyć. Staram się zarażać ludzi optymizmem. Próbuję ich motywować, bo to motywuje mnie najbardziej. Wspieram innych w dążeniu do ich marzeń, bo to inspiruje mnie.

Czasem mam za dużo pomysłów naraz. Kiedy jest mi smutno, to jestem w całkowitym dole. Ale szybko się z niego podnoszę ze zdwojoną siłą. Jestem fajterem ;), bo to najlepsza opcja.

A jeśli udaje mi się zmotywować albo zainspirować chociaż jedną osobą do czegokolwiek, to jest to dla mnie największa nagroda.

Jestem Daria. Jestem sobą.

Wpis powstał w ramach wyzwania Październik w słowach organizowanego przez Klarę